برخی از کشورها که به وضوح حداقل سنی را که در آن شما می‌توانید فرزندان خود را برای هر دوره در خانه تنها بگذارید، تعیین می‌کند. اما جدا از قوانین رسمی شما باید اصولی را برای تنها ماندن نوجوان در خانه داشته باشید. تعیین سن دقیق برای تنها گذاشتن نوجوان در خانه به صورت امن، موضوعی است که به طور کلی مورد توافق جهانی نیست. زیرا نوجوانان و جوانان در سرعت‌های متفاوتی رشد و تکامل پیدا می‌کنند. بنابراین، تصمیم‌گیری برای این موضوع نباید فقط بر اساس سن باشد. بلکه باید ارزیابی شود که کودک چقدر قادر به رعایت مسئولیت‌های شخصی و احساسی خود است، مانند توانایی انجام کارهای ساده مراقبت از خود مانند حمام، لباس پوشیدن، و تغذیه بدون کمک، همچنین توانایی تشخیص و بیان احساسات ناخوشایند، اضطراب، یا استرس و دانستن چگونه با آن‌ها مقابله کند یا به кого مراجعه کند برای پشتیبانی.

همچنین مهم است که هنگام تنها ماندن نوجوان در خانه او قوانین را رعایت کند و تصمیمات خوب بگیرد. برای مثال، اگر شما ساعت خواب مشخصی را تعیین کنید، کودک شما به موقع می‌خوابد؟ یا اگر با فشار گروهی از دوستانش برای انجام کاری خطرناک مواجه شود، آیا انتخاب خوبی خواهد داشت؟ نکته دیگری که باید در نظر گرفت، احساس کودک در مورد تنها بودن در خانه است. برای مثال، اگر شما برای انجام یک کار سریع خارج شوید و کودک شما را در خانه بگذارید، آیا آرام می‌ماند یا تا زمانی که برگشته‌اید، بی‌وقفه گریه می‌کند؟

هنگام تصمیم‌گیری برای تنها گذاشتن کودک در خانه، باید به قوانین و سیاست‌های حقوق کودک در مورد این موضوع توجه کنید؛ رفاه فیزیکی، روانی، و احساسی کودک؛ سطح بلوغ کودک؛ و تمایل کودک به تنها بودن در خانه.  همچنین، هنگام و مدت زمانی که برای تنها گذاشتن نوجوان در خانه مشخص کرده‌اید هم می‌تواند تأثیر بزرگی بر موفقیت او داشته باشد. برای مثال، او چقدر تنها در خانه خواهد ماند؟ آیا او نیاز به تهیه غذا و خوردن خواهد داشتی؟ اگر پاسخ شما مثبت است آیا می‌تواند برای خودش بدون ایجاد خطر غذا درست کند؟ در نظر داشته باشید تعداد کودکانی که تنها در خانه هستند هم مهم است.

قوانین در مورد حداقل سنی که یک کودک می تواند یک شبه در خانه تنها بماند، چندان روشن نیست. برخی از کشورها بین سنی که کودک می تواند برای “دوره های کوتاه مدت” و “دوره های طولانی” تنها باشد، تفاوت قائل می شوند.